आर्या आणि सुमित – दोन आत्म्यांचं निर्मळ, निरागस आणि निस्सीम प्रेम. दोघंही कॉलेजमध्ये भेटले, पहिल्याच नजरेत काहीतरी जुळून आलं, आणि मग प्रेमाच्या प्रवासाला सुरुवात झाली.
सुमितच्या स्वप्नात आर्या होती, आणि आर्याच्या जगण्याचा श्वास सुमित होता. ते दोघंही एकमेकांशिवाय जगणंही कल्पना करू शकत नव्हते. पण नियतीला हे मंजूर नव्हतं.
‘सांगू तरी कसं…?’
त्या दिवशी हॉस्पिटलच्या शांत वातावरणात डॉक्टरने फाईल बंद केली आणि सुमितच्या डोळ्यात बघत हळूच सांगितलं –
‘तुझ्याकडे फक्त काही महिने उरलेत…’
संपलं! एक क्षणात सारं संपलं! सुमितला काही ऐकू येईना, काही सुचत नव्हतं. तो धावतच बाहेर पडला. घराबाहेर पडून थेट आर्याला भेटायला गेला.
‘आर्या, आपण आता भेटायचं नाही,’ त्याने थंड शब्दांत सांगितलं.
‘का रे सुमित? काय झालं?’
‘कारण माझ्याकडे वेळ नाहीये… मी मरतोय!” तो ओरडला.
क्षणभर सगळं स्तब्ध झालं. आर्या त्याच्याकडे पाहतच राहिली. डोळ्यातलं पाणी थांबवलं आणि फक्त एवढंच म्हणाली – “तर मग उरलेला वेळ माझ्यासोबत घालव.”
‘प्रेमाचा अंतिम सत्य…!’
सुमितने तिला समजावण्याचा, दूर लोटण्याचा प्रयत्न केला, पण आर्या ठाम होती.
‘मरणाचं भय तुला असेल, मला नाही. मी शेवटच्या क्षणापर्यंत तुझ्या सोबत राहीन.’
तिने सगळ्यांच्या विरोधाला न जुमानता सुमितशी लग्न करण्याचा निर्णय घेतला. ‘लग्न जन्मभरासाठी असतं, असं म्हणतात, पण मी मरणाच्या उंबरठ्यावर उभ्या असलेल्या माझ्या प्रियकराला शेवटच्या श्वासापर्यंत सोबत देईन!’
‘शेवटचा संध्याकाळ…’
लग्न झालं, पण आयुष्याचं वाळूचं घर किती काळ उभं राहणार होतं?
त्या दिवशी संध्याकाळी सुमितने आर्याला मिठीत घेतलं. त्याच्या थरथरत्या हातांनी तिचा चेहरा स्पर्श केला आणि हळूच म्हणाला –
‘तू मला आयुष्यभराचं प्रेम दिलंस, पण मी तुला काहीच देऊ शकलो नाही…’
आर्याने त्याचे ओले डोळे हाताने पुसले आणि म्हणाली – “तू मला अमर प्रेम दिलं आहेस. याहून मोठं काय असू शकतं?”
‘शेवटचा श्वास आणि अनंत प्रेम’
त्या रात्री सुमितच्या श्वासाचा वेग मंदावत गेला. आर्य त्याच्या शेजारी बसली होती, त्याचा हात हातात धरून.
‘आर्या…’ तो थरथरत्या आवाजात म्हणाला.
‘मी इथेच आहे, सुमित,’ तिने हलकेच त्याच्या कपाळावर ओठ टेकवले.
‘माझा शेवट जवळ आलाय…’ त्याने अलगद डोळे मिटले.
‘तू कुठेही जा सुमित, माझ्या हृदयात कायम राहशील.’ तिच्या गालावर अश्रू वाहत होते, पण तिचा हात त्याच्या हातातून सुटला नाही.
आणि त्या रात्री… सुमितने शेवटचा श्वास घेतला.
आर्या तिथेच बसली होती. तिच्या हातात अजूनही सुमितचा थंड होत जाणारा हात होता. ती रडली नाही, किंचाळली नाही, कारण तिने वचन दिलं होतं—”शेवटच्या श्वासापर्यंत तुझीच…”
‘प्रेमाचा अर्थ’
ती दुसऱ्या दिवशीसुद्धा उठली, जगली, पण आता तिच्या हृदयात एक धग होती—सुमितच्या आठवणींची!
कारण खरे प्रेम कधीच संपत नाही… ते एकदा मनात रुजलं, की आयुष्यभर सोबत असतं. मरणही ते तोडू शकत नाही!
