एका गावात कमला नावाची महिला होती. तिच्या स्वभावातच दुसऱ्यांच्या घरात भांडण लावण्याची खोड होती. कोणत्याही सुखी कुटुंबात ती विषारी शब्द टाकून त्यांना परस्परांविरुद्ध उभं करायची. तिच्या पलीकडे काय परिणाम होतील, हे पाहण्याची तिला गरज वाटायची नाही.
हळूहळू गावातील अनेक कुटुंबं तिच्या कारस्थानांना बळी पडली. काही घरं तुटली, काही नाती दुरावली, आणि काही जणांनी तर नातेसंबंध कायमचे तोडले. लोकांनी तिला टाळायला सुरुवात केली, पण तिची वाईट सवय काही केल्या सुटली नाही.
एके दिवशी तिच्यावरच काळाची झडप पडली. तिच्या मुलांनीही तिच्या खोट्या स्वभावामुळे तिला सोडून दिलं. जिच्या शब्दांनी इतर घरं उद्ध्वस्त झाली, तिचं स्वतःचं घर रिकामं झालं. वृद्धापकाळी तिच्याजवळ कोणीच उरलं नाही. शेवटी ती एकटीच अंथरुणाला खिळून राहिली.
तिच्या अखेरच्या क्षणी कोणी तिला पाणी द्यायला नव्हतं. ज्या शब्दांनी तिने इतरांचे संसार जाळले, त्याच शब्दांचा तिला शाप बसला होता. शेवटी, तिने तिच्या मरणाआधीच ओळखलं – “माझ्या जिभेच्या धगधगत्या आगीत इतरांची घरं जळाली, आणि आता त्याच आगीत माझंही सर्वस्व भस्मसात झालं!”
तात्पर्य:
‘दुसऱ्यांच्या आयुष्यात विघ्न घालणाऱ्या व्यक्तीला स्वतःच्या आयुष्यात अशांततेचा मोठा शाप भोगावा लागतो.’
वाईट कर्मं केली, तर त्याची जबर शिक्षा लवकरच मिळते!
